Lubię odkrywać nowe rzeczy, dostawać coś niespodziewanego, nieoczekiwanego. Takie miłe zaskoczenia od samego początku serwowała mi płyta The Beat Freaks. Nowy zespół? W zasadzie tak. Kiedy jednak spojrzymy na współtworzących go muzyków, będziemy mieli pierwszą niespodziankę. Tomasza Licaka oraz Radka Wośkę znają i poważają fani jazzu, nie tylko w Polsce. Michała Starkiewicza i Pawła Grzesiuka także nietrudno skojarzyć – chociażby z koncertowych występów z artystami z najwyższej półki, choć nie zawsze z tej jazzowej. The Beat Freaks nie są więc składem anonimowym. Skąd natomiast wziął się „Leon”? Album miał być w założeniu hołdem oraz próbą ocalenia twórczości mitycznego barda czasów gwałtownej industrializacji Leona Kokakiewicza. Zafascynowanego maszynami innowatora i wizjonera. Postaci, o której nie poczytamy sobie w przepastnych zasobach internetu, choćby z tego powodu, że nikt taki nigdy nie istniał.
Dziewięć chwytliwych kompozycji zepołu wyróżnia pierwszoplanowa rola saksofonu i klarnetu Tomasza Licaka, wspomaganego w solowych partiach gitarowymi popisami Michała Starkiewicza – inicjatora powstania projektu. Bas i perkusja nie pchają się na pierwszą linię, ale potrafią zaznaczyć swoją obecność. Chociażby w utworze „Solaris” kapitalnie poprowadzonym przez Radka Wośkę z solówką i fantastyczną zmianą rytmu w okolicach połowy utworu. Czy też w tanecznym „Pod nóżkę” z chwytliwym, rozkołysanym basem urozmaiconym dyskusją gitary i saksofonu. Uwagę przykuwają jeszcze spokojne, balladowe „Bright Eye” i „Ludowo”, który po „ludowe” inspiracje sięga niekoniecznie w stronę naszych rodzimych okolic.
Płyta niespodziewanie raczej lekka – niespodziewanie, bowiem duńskie doświadczenia połowy składu sugerowałyby raczej mocno improwizowany repertuar. Za to wymyślona i zagrana z dużą klasą. Zdecydowanie zachęcająca do sięgania po jazz. Mam nadzieję, że The Beat Freaks znajdą jeszcze kiedyś kolejne ślady działań Leona Kokakiewicza i podzielą się nimi ze światem.
Krzysztof Komorek
Polish-Jazz.Blogspot
